„O nie… syn sąsiadki w wieku Tomka już siedzi, a Tomcio nic”, „Słyszałeś jak ten mały dużo mówi? A nasza tylko mama i baba”… przyznaj się, matko droga, jak często porównujesz swoje dziecko do innych dzieci? Jak często przeglądając internet widzisz dziecko zajadające porcje jak dla górnika, a później zerkasz na swoje niewiniątko jak mieli ćwiartkę chleba z masłem? Wiem, że często! Porównywanie mamy we krwi. I pewnie często słyszysz, że każde dziecko jest inne, Ameryki nie odkryję, ale tak po prostu jest, również w kwestii jedzenia.
Zaburzenia odżywiania u niemowląt i małych dzieci to problemy objawiające się niechęcią do jedzenia, spożywaniem zbyt małych ilości jedzenia, wybiorczością pokarmową, odmową spożywania określonych konsystencji np. zup. Wiesz, że ponad 35% rodziców zgłasza, że ich dzieci maja zaburzenia odżywiania? A faktycznie tylko 1-2% z nich (wg G. Jagielskiej) je ma? To wiele tłumaczy. Niechęć do jedzenia powinna wzbudzić czujność, ale nie oznacza, że na pewno coś złego się dzieje.
Zaburzenia odżywiania są wtedy gdy niechęć do jedzenia trwa dłużej niż miesiąc – dziecko nie przybiera, nie rośnie, wpada w niedobory i niedokrwistość czy wymiotuje na widok jedzenia. Nie oznacza to jednak, że gdy tylko pojawią się u Ciebie obawy, nie powinnaś skonsultować się ze specjalistą. Rozmowa z pediatrą czy dietetykiem z pewnością nie zaszkodzi.
Jakie są przyczyny niechęci do jedzenia w 1. roku życia?
- ból przy jedzeniu
- problemy z wędzidełkiem
- refluks
- anemia
- alergia
- infekcja
- ząbkowanie
- skoki rozwojowe
- opóźnienia w rozwoju
- niedobory
- problemy sensoryczne
- zmuszanie do jedzenia
- złe wzorce
- nieprawidłowa technika karmienia
- przedłużanie niektórych etapów np. papek
- traumatyczne sytuacje związane z jedzeniem
- lęk rodzica
Może zdarzyć się tak, że jakieś zdarzenie np. zakrztuszenie spowodowało traumę. Dziecko kojarzy przykrą sytuację z jedzeniem i boi się powtórki. Niestety często też to opiekun jest winny niechęci do jedzenia – bieganie za dzieckiem z łyżeczką, karmienie przy tv lub książce, metoda „za mamusię, za tatusia”, brak stałych pór posiłków, nagroda w zamian za zjedzenie posiłku, opóźnianie wprowadzania kawałków i lęk rodzica przed zakrztuszeniem czy zadławieniem to zaraz po przyczynach anatomicznych i ogólnie zdrowotnych najczęstsza przyczyna niechęci do jedzenia. Ale spokojnie, na szczęście wystarczy wówczas zmiana nastawienia rodzica 🙂
A co później?
Drugi rok życia w obszarze związanym z jedzeniem jest jeszcze ciekawszy ☺️ Dziecko zaczyna być bardziej ciekawe świata, zaczyna więcej rozumieć, stawiać na swoim, buntować się. Czasu na jedzenie ma „mniej”, bo przecież siedzenie w krzesełku to nuda!
Mniej więcej w tym okresie może pojawić się również neofobia (poświęcę jej osobny wpis).
Jak sobie radzić z niejadkiem?
Gdy już będziecie po wizycie u lekarza i ten nie stwierdzi żadnych nieprawidłowości i problemów zdrowotnych, możecie wprowadzić kilka zasad:
Pocieszające jest to, że często wraz z zażegnaniem buntu dwulatka mijają też problemy z niejedzeniem i dziecko jest otwarte na przygodę ze smakami na nowo. Warto też pamiętać o tym, że pewne zachowania wynikają po prostu z charakteru dziecka. Każdy człowiek ma swój temperament, swoje upodobania i swój… apetyt. Niektóre dzieci jedzą mniej, inne mniej śpią, mniej płaczą, mniej marudzą, bo takie po prostu są!
Dlatego, matko droga, nie porównuj swojego dziecka do dziecka sąsiadki, koleżanki czy mamy z internetu, bo zwariujesz! Twoje dziecko ma swoją osobowość i nie na wszystko możesz wpłynąć! Twoim zadaniem jest obserwować dziecko, reagować gdy dzieje się coś niedobrego i dawać dobry przykład, nie tylko przy stole☺️
Literatura:
Jagielka, G.: Zaburzenia odżywiania w niemowlęctwie i wczesnym dzieciństwie. Medycyna praktyczna. 2018.
Brzezinska A.I.: Małe dziecko (2-3 rok). Jakie jest? Jak wspierać jego rozwój? Warszawa 2013.
